منبع الهامات؟

این الهامات،

مال من نیست.

نه نباید خودم را گول بزنم.

متعلق به من نیست.

از هوا اومده.

تجربهٔ نسل‌هاست.

و آدما.

روح‌های سرگردان.

من فقط یک مدیوم برای دریافت آن‌هام.

یک رسانه.

یک اتصال.

یه نفر یه جایی ممکنه داره این رویاها و الهام‌ها و افکار رو ارسال می‌کنه.

من فقط از بخت روزگار در نقطهٔ تیررس ارسال‌هاش قرار گرفتم و فرکانس‌شو دریافت می‌کنم.

همین و بس.

حقوق زنان بر حیوانات ارجعیت ندارد. به‌همان اندازه که حقوق سیاه‌پوستان بر حقوق زنان اولویت ندارد. حقوق هم‌جنس‌گرایان مهم‌تر از حقوق اقلیت‌های مذهبی نیست. حقوق کودکان واجب‌تر از حقوق سیاه‌پوستان نیست.

اصلاً به اولویت‌بندی در رعایت حقوق اولیهٔ موجودات هوشیار اعتقادی ندارم. اگر موجودی هوشیار است، مهم نیست که انسان باشد، یا گونه‌ای دیگر؛ باید حقوقش به‌رسمیت شناخته شود.

به‌عقیده یکی از کارشناسان این موضوع، تنها حقی که لازم است به حیوانات غیرانسان تعلق گیرد، حق «برده» و «دارایی» دیگران نبودن است. یک حق منفی و متمرکز روی «نبود» یک وضعیت...

اگر همین یک حق را به آن‌ها بدهیم، چونان که معتقدیم باید به تمامی انسان‌ها بدهیم، خودبه‌خود متعهد به کنارگذاشتن‌ ۹۹٪ استفاده‌هایمان از آن‌ها (برای غذا و پوشاک و ...) می‌شویم...

خلاصه اگر بیشتر از این به این دختر فشار نیاوردم و گفتم: نمی‌خواهم تو را عصبانی کنم با اشارهٔ بیشتر به این موضوع؛ دلیلش این نیست که حقوق او را برتر می‌دانم... خیر! دلیلش این است که او زنی هست که در زندگی روزمره من هست و باید با او مراوده داشته باشم. از او خوشم می‌آید پس می‌خواهم رعایت حالش را بکنم. چون خودم هم زمانی در موضع و موقعیت او بودم، می‌توانم درک کنم که پذیرفتن یا حتی روبه‌روشدن با این مسئله برایش دشوار است.

به او فرصت بیشتری می‌دهم تا بتواند حقیقت را پیدا کند... شاید اگر ببینم همچنان نظرش درمورد حیوانات تغییر نکرده است، به این پی ببرم که باید نسبت به بعضی وجوه اخلاقی شخصیت‌اش شک کنم... ولی این به این مفهوم نیست که او نمی‌تواند در تمامی سایر بخش‌های زندگی‌اش، دست‌کم حقوق اکثریت انسان‌ها را رعایت کند و به‌شدت نسبت به آن‌ها مهربان و اخلاقی باشد.