مطالعه، قبل از هر چیز ما را از تنهایی درونی خارج می‌کند و رابطه‌ای بین ما و دیگران برقرار می‌سازد.

هنگامی که به کتابخانهٔ خود می‌نگرم، پس از دقیقه‌ای تأمل، منظره‌ای شگفت‌آور در برابر چشمانم گشوده می‌شود و غلغلهٔ حیات در تمام کتاب‌ها حلول می‌کند؛ حکیم و دانشمند، منتقد و متفکر، یکی‌یکی به میدان می‌آیند و حاصل افکار و مطالعات خود را به من عرضه می‌دارند.

چند ساعت را در مصاحبت همدیگر می‌گذرانیم؛ گاهی هم به جدال برمی‌خیزیم؛ امّا حاصل این کشمکش خاموش ما را به اسراری تازه واقف می‌سازد.

همهٔ مردم چیزی می‌خوانند.

آیا این رحمت است یا زحمت؟

امروز دریای کتب، توده‌های بزرگ انسانی را با ذوق‌ها و تمایلات مختلف و بی‌شمارشان در خود فرو می‌برد.

مطالعه در برابر احتیاج روزافزون مردم به تأثر، تفکر، شناختن، ازخودفارغ‌شدن و شاید مهرورزیدن که واقعیت‌های روزمره اسباب آن را فراهم نمی‌کنند، قرار گرفته است، که هیچ‌گاه سیراب نمی‌شود.

در آفتاب، سایهٔ شاه و گدا یکی‌ست...

موج شراب و موجهٔ آب بقا یکی‌ست	هر چند پرده‌هاست مخالف، نوا یکی‌ست
هر موج ازین محیط «انا البحر» می‌زند	گر صد هزار دست برآید، دعا یکی‌ست
خواهی به کعبه رو کن و خواهی به سومنات	از اختلاف راه چه غم، رهنما یکی‌ست
این «ما» و «من» نتیجهٔ بیگانگی بود	صد دل به یکدگر چو شود آشنا، یکی‌ست
در کام هر که محو شود در رضای دوست	با نی‌شکر، حلاوت تیر قضا یکی‌ست
در چشم پاک‌بین نبود رسم امتیاز	در آفتاب، سایهٔ شاه و گدا یکی‌ست
پروای سرد و گرم خزان و بهار نیست	آن را که همچو سرو و صنوبر قبا یکی‌ست
بی ساقی و شراب، غم از دل نمی‌رود	این درد را طبیب یکی و دوا یکی‌ست
هر چند نقش ما یک و از دیگران شش است	نومید نیستیم ز بردن، خدا یکی‌ست
دانند عاقلان که ظفر در رکاب کیست	هر چند دانه بی‌عدد و آسیا یکی‌ست
از حرف خود به تیغ نگردیم چون قلم	هر چند دل دو نیم بود، حرف ما یکی‌ست
صائب شکایت از ستم یار چون کند؟	هر جا که عشق هست، جفا و وفا یکی‌ست

[لینک]

روشنفکری

هر چقدر بتونی از آدمای عام‌تر، درسای بیشتری بگیری، روشن‌فکرتری.

۰) مقدمه

همهٔ مردم چیزی می‌خوانند. امروز دریای کتب، توده‌های بزرگ انسانی را با ذوق‌ها و تمایلات مختلف و بی‌شمارشان در خود فرو می‌برد. مطالعه در برابر احتیاج روزافزون مردم به تأثر، تفکر، شناختن، ازخودفارغ‌شدن و شاید مهرورزیدن که واقعیت‌های روزمره اسباب آن را فراهم نمی‌کنند، قرار گرفته است، که هیچ‌گاه سیراب نمی‌شود.

چون:

۱ـ یه جور سرگرمی‌یه.

۲ـ حافظهٔ آدمیزاد (حداقل اکثریت‌مون) چندان خوب نیست و با گذر زمان بخش زیادی از مطالب رو فراموش می‌کنیم؛ و فرصت این رو هم که دوباره کل کتاب رو بخونیم نداریم.

یکی از ویژگی‌های ۲۱ سالگی

۲۱ سالگی شاید ویژگی‌های زیادی داشته باشد؛ ولی یکی از ویژگی‌های آن این است که، اگر سال شمسی «۲۱سال‌تمام‌»شدن‌تان را، در نظر بگیرید؛ دو رقم آخرش به شما می‌گوید در تاریخ میلادی چه سالی به دنیا آمدید!

مثلاً من که متولد ۱۳۷۲ هستم، در تیر سال ۱۳۹۳، ۲۱ سالم تمام شد. پس من متولد سال ۱۹۹۳ میلادی هستم. دو رقم آخرش را از سال ۲۱ساله‌شدن‌ام می‌فهمم؛ دو رقم اول هم با یک تخمین سطحی به دستم می‌آید! قطعاً من متولد ۲۰۹۳ نمی‌توانستم باشم چون هنوز نرسیده! متولد ۱۸۹۳ هم که نبودم چون خیلی دور است! پس با پروسهٔ خطا و حذف (elimination) به ۱۹۹۳ می‌رسیم.

حالا نوبت شماست؛ چه سال شمسی ۲۱ ساله شدید یا می‌شوید؟ از طریق آن، سال تولد میلادی‌تان را به‌دست بیاورید و اینجا بنوسید.

۱ـ اتفاقی که در تهران افتاد، چه درس‌هایی داشت؟ از واکنش‌های مضحک و خنده‌دار، که طبق معمول زیاد بود شروع کنیم. من دیگه عادت کردم که گوشم رو نسبت به این‌گونه پدیده‌ها ببندم؛ اینجوری سردردش کمتره. یکی از مطالب مضحک، عدم درکی بود که از نحوهٔ پوشش صداوسیما اتفاق افتاد. از اونجایی که «خوابیده رو می‌شه بیدار کرد، ولی خودبه‌خواب‌زده رو نه»، دیگه یاد گرفتم با چنین اشخاصی خیلی بحث نکنم، چون مثل «آب در هاون کوبیدن»ـه؛ «نرود میخ آهنین بر سنگ»! از اونجایی که من حوصله‌شو نداشتم، یک دوست متممی باتجربه‌تر و باسوادتر از من، این مطلب (کلیک) رو در جواب اون افراد نوشت.

کار خوب

اگر شخصی رفتگر نامیده می‌شود، باید همان‌گونه خیابان‌ها و معابر را جارو کند که میکل‌آنژ نقاشی می‌کرد، بتهوون سمفونی می‌ساخت و شکسپیر شعر می‌سرود. او باید آن‌گونه خیابان‌ها را جارو کند که تمامی موجودات آسمانی و زمینی مکثی کنند و بگویند: «اینجا رفتگری کار می‌کرد که کارش را خوب انجام می‌داد.»

۱ـ از صفحهٔ میلاد دخانچی:

چرا اصولگرایان پیروز نمی‌شوند؟ چون فرزندان دو مرد در خانه نمی‌خواهند.

قبلا گفته بودیم: «استیت» مرد است و «گاورمنت» زن. «حاکمیت» مرد است و «دولت» زن. فراهم‌کردن سقف و آذوقه به عهدهٔ مرد است و اداره و تربیت، امری زنانه. اصولاً عمودی‌ها مردانه‌اند و افقی‌ها زنانه. مردانگی تصلّب است و اقتدار و حفظ وضع موجود و قاطعیت. زنانگی نسبیت است و سیّالیت و خَلق و البته طغیان. مرد و زن برابر نیستند. آنها دو انرژی متعارض و در عین حال مکمل‌اند. فقدان پدر، آنارشی‌ست و فقدان مادر استبداد.