نباید سخت بگیری برای این‌جور کارها.

نکته این است که بی‌وقفه ادامه دهی به نوشتن.

نکته این است که در انتقال افکار به صفحه مقابلت شک و تقلای چندانی نکنی...

نکته این است: فاصلهٔ بین ایجاد یک اندیشه و جمله در ذهن تو، و پدیدارگشتن آن روی صفحه یا کاغذ مقابل‌ات، به صفر نزدیک بشود.

این یعنی نویسندهٔ فعال و قوی. که بتواند در مرحلهٔ نوشتن، فقط بنویسد. و نقد نکند.

مرحلهٔ بازنویسی را برای نقدها کنار بگذارد...

در وهلهٔ اول، فقط بنویسد. یک‌جور brain storming هست دیگر. وقتی داری طوفان فکری می‌کنی دیگر مسئله‌ات نباید این باشد که چه فکرهایی را به زبان میاوری و آیا ارزشمند هستند یا خیر؟

نکتهٔ طوفان فکری در پراکندگی و بی‌سانسوربودنش است... نکته‌اش در این است که هیچ ایده‌ای را در نطفه خفه نکرده باشی... شاید از دل همان نکته‌های به‌ظاهر بی‌ربط یک فکر ناب، یک الماس باارزش پیدا کنی...

شاید هم مزخرف به تمام معنا از آب دربیاید... ولی تا ننویسی نمی‌دانی... اول باید مقدار زیادی به چگالی و حجم سنگ‌ات بیفزایی و این سنگ را بزرگ و بزرگ‌تر کنی، تا بعد هنگام بازنویسی، برگردی و نقاط مختلف این سنگ را بتراشی؛ تا آن جسمی که دلت می‌خواهد از درونش دربیاری...

شاید سنگ استعارهٔ خوبی نباشد. بهتر است بگوییم گِل...

بگذریم کلا از این مثال‌ها.

به‌نظرم در بعضی اعمال، تفکر خودآگاهانه و بیش‌ازحد اتفاقا آسیب‌زاست. نباید زیاد راجع‌بهش فکر کرد... باید فقط انجام داد.

فقط انجام‌دادن، به این معنی نیست که اندیشه و فکری اتفاق نمی‌افتد. چرا باز هم در این پروسه، ذهن ما دارد کار می‌کند... تفاوت‌ش این است که درمورد اینکه دارد فکر می‌کند، فکر نمی‌کند!

یعنی یک پروسهٔ اضافه را از میان برمی‌داریم تا بر سرعت کار بیفزاییم... در لحظات بحرانی و حساس که نتواند تصمیم بگیرد، می‌توانیم وارد کار شویم و آن تصمیم‌ها را برایش بگیریم...

اما به‌طور کلی، ذهن ما به صورت کاملاً‌ ناخودآگاه بلد است چه بنویسد... مگر اینکه هیچ‌وقت در عمرمان ننوشته باشیم... اگر به اندازهٔ نرمال در مدرسه و فضاهای دیگر زندگی چیزهایی نوشته‌ایم، مطمئناً امروز هم می‌توانیم کنترل را به دست ناخودآگاه‌مان بسپاریم تا برای‌مان چیزهای خوبی بنویسد.

حالا اینکه چطور کیفیت فعالیت ضمیر ناخودآگاه‌مان به‌مرور زمان افزایش پیدا می‌کند، بسیار بستگی به تمرین بازنویسی‌کردن دارد که البته باید بعد از مرحلهٔ آزادنویسی اتفاق بیفتد؛ و مطالعهٔ نوشته‌های دیگران.

اما این مراحل باید به بعد موکول شوند. و این پیشرفت باید به‌مرور زمان اتفاق بیفتد، نه در یک جلسهٔ نوشتن.