چطور می‌شه یک فیلم در آن واحد هم کاملاً خودبسنده و متکی به خودش باشه و هم به‌شدت دنباله و چکیدهٔ دنیا و فیلم‌های یک فیلمساز؟ هر کسی دیگه بود شاید یک دنبالهٔ پرشور و آه بر فیلم قبلی می‌ساخت؛ اما برگمان شخصیت‌های فیلم ۳۰ سال قبلش رو برمی‌داره و در دنیای جدیدی قرار می‌ده. جالبه؛ یوهان و ماریان به‌نظر می‌رسه واقعاً این ۳۰ سال گذشته رو زندگی کردن و حالا به این نقطه رسیدن. اما وقتی به هم می‌رسن فقط همون یک صحنهٔ اول و آخره که مال اوناست؛ باقی فیلم به ۲ کرکتر جدید به نام کارین و هندریک می‌پردازه و رابطهٔ اون‌ها در رقص‌های ۲تا-۲تایی با یوهان و ماریان. یک شاهکار بی‌بدیل؛ یک کلاسیک مدرن... ماندنی و بارها قابل تماشا...